ORIGINE - Sidi Larbi Cherkaoui

Μεγάλο Σάββατο στο Παρίσι κι εγώ επέλεξα να δω Sidi Larbi Cherkaoui - συγκεκριμένα την τελευταία του δημιουργία Origine. Με καταγωγή από το Μαρόκο, γεννημένος στο Βέλγιο το 1976(!!!), ο Sidi Larbi ανήκει στη νέα γενιά των Βέλγων χορογράφων που έχει καταφέρει να εδραιωθεί στο κέντρο της χορευτικής πρωτοπορίας στην Ευρώπη (καμία σχέση με τα όσα κουρασμένα παράγονται στο Παρίσι). Με το έργο του Rien de rien καθιερώθηκε το 2000 στην παγκόσμια σκηνή του σύγχρονου χορού. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από την εμμονή του να διερευνά τις έννοιες της πολυπολιτισμικότητας και της διαφοράς όχι με τον κομψό τρόπο που αυτές τίθενται στις στρογγυλές τράπεζες των cultural studies ή στις συγκεντρώσεις της "νέας αριστεράς" αλλά εκθέτοντας στη σκηνή τη βία και τον αποκλεισμό που πολύ συχνά καμουφλάρονται σε discours περί αποδοχής και αφομοίωσης. Έτσι, λοιπόν και το Origine τοποθετεί στη σκηνή "τέσσερις χορευτές από τα τεσσερα σημεία του ορίζοντα" και μέσα από την κίνηση, τις σχέσεις των σωμάτων, την εικόνα και τη μουσική μορφοποιεί το γεγονός της διαφορετικής καταγωγής και των όσων αυτό σημαίνει σε δρώμενο που συμβαίνει σε παρόντα χρόνο και που ως τέτοιο βάζει στο φως όσα η χρονική μετατόπιση συχνά αποκρύπτει... Πιο κοντά στο νόημα της ανάστασης από το όποιο rituel στους καθεδρικούς του κόσμου, στο Théâtre de la Ville στη rue des Abbesses, Πάσχα 2008.

Πιο πολλα βλ.: http://theatredelaville-paris.com/affiche/cadre_affiche.htm

Isabella's Room -Jan Lauwers and Needcompany

Needcompany’s Isabella’s Room provided challenging aesthetic defamiliarisation in its radical objectification of onstage materials. Director Jan Lauwers mixed an easy, off-hand performativity with dense allusions. Twentieth century history and life became a room, a clutter of objects and people. Characters died during the narrative, but did not leave the stage. The past remained.

The conceptual centre was an assemblage of African and Middle Eastern art works and objects which Vivianne De Muynck (Isabella) told spectators were first left to Lauwers by his real father, and then to the fictional Isabella by the paternal liar who raised her. Like everything in this production—actors, musical instruments, voices, words—these materials stayed immutably themselves, objects incapable of transformation yet thick with an opaque past. Lauwers did not offer transcendence through sharing culture or history. Rather he relied on a knowing ignorance and distance. Stripped of their colonial contexts, the stone penis, the slave’s shackles and the Ashanti bronze remained simply that: objects about which one knew a little, but which one could not fully comprehend through a blithe, 90 minute show. As one of Isabella’s lovers said: “You’re a liar Isabella! You told me people were good!” Like theatre itself, Isabella’s Room was a world of lies, some beautiful—that she was raised on a lighthouse, betwixt land and sea—but also ugly—the rape of her mother, the bombing of Hiroshima transformed into an aesthetic image, “as if the sun had exploded and scattered its ash over the earth.”


Delivered as a series of interrupted monologues, the performance effected an easy familiarity, mixing storytelling, verbal poetry and physical interactions on an open, white stage. In sifting through the beauty, banality and ugliness of this century of war and love which Isabella endured, choreography was both invested in and yet discarded as wanting. Lauwers compares his dramaturgy to Jean Baudrillard’s description of postmodern society as “beyond the end”, characterised by “extreme phenomena.” Lauwers’ confusing yet entrancing project expressed the political, social, aesthetic and emotional ambiguity of this condition, in which history seems to have ended, yet, as the cast sang in the finale, suffering, life, love and violence “go on and on.”

text by © Jonathan Marshall

Here is their site: www.needcompany.org
youtube link: http://www.youtube.com/watch?v=kTSKCNxRMLY